Ανάσταση

Γράφει η Θούλη Σιδηροπούλου

«Γιατί ένας άνθρωπος, ένας λαός, ένα έθνος δεν εξαφανίζεται μονάχα με την φωτιά και το σίδερο. Δεν εξαφανίζεται μονάχα με το χάσιμο της ζωής του. Εξαφανίζεται σίγουρα και τελειωτικά με το χάσιμο της ψυχής του».

Η πιο κρίσιμη ώρα για την Ελλάδα

έφτασε. Ζητάει την ανάσταση, που θα λυτρώσει τους Έλληνες από την απιστία, την φθοροποιό υπακοή και την εθελοδουλία. Ζητάει την ανάσταση, «που θα επαναφέρει εκείνη την μυστική πνοή, που συνεπήρε την συλλογική ψυχή και άρχισε να δημιουργεί την περίτεχνη διαπλοκή του ιστού του νεοελληνικού πολιτισμού».

Ζητάει την ανάσταση, «που θα οδηγήσει στο να ζήσουμε την Ευρώπη σαν Έλληνες κι όχι την Ελλάδα σαν Ευρωπαίοι».
Ανάσταση! πόσο ελεύθερα ανασαίνει αυτή η λέξη. Συμβολικό κι αυτόνομο φιλοσόφημα είναι από μόνη της. Επαναστατημένη κι ανυπόταχτη πλάστηκε στην φτιαξιά της. Χρώματα απ΄ τα Αστερούσια Όρη και τον Όλυμπο κατέχει στην θωριά της. Άχρονη κι απροσδιόριστη ταξιδεύει, από την Αρχή, στην αυγή των μύθων, μέχρι το τέλος της Αβύσσου κι η ιερή οργή της αναγεννά διαρκώς νέο τον κόσμο.
Πάντοτε, όμως, ύστερα από τον πόνο των αδιάκοπων κι ασίγαστων μαχών των ανθρώπων, των λαών και των εθνών μέσα στις παλαίστρες του πνεύματος, του ατσαλιού και του αίματος. Για να κρατηθούμε όρθιοι, να μην σαρωθούμε από τον ανεμοστρόβιλο, να σταυρωθούμε χωρίς να υποκύψουμε στον τελευταίο πειρασμό, για να αναστηθούμε.
Στον ελληνικό κόσμο, σαν ικμάδα ζωής, το ανέσπερο φως της Λαμπρής ανατέλλει και φωτίζει διαχρονικά την εικόνα και την ομοίωση προς το “κάλλιστο αίτιο” καθώς αντανακλάται στα προφητικά λόγια του Μακρυγιάννη “ …η απόφαση του Θεού του δίκιου ν΄ αναστήσει τους πεθαμένους Έλληνες ήταν για να ματαειπωθεί Ελλάς, να λαμπρυνθεί αυτήνη και η θρησκεία του Χριστού “ ο δρόμος, που θα ακολουθήσει το αναγεννημένο Έθνος των Ελλήνων. Στα τελευταία εκατόν τριάντα χρόνια της ελευθερίας μας το νεώτερο έθνος των Ελλήνων παλεύει και συνειδητά και ασυνείδητα για μια καινούργια σύνθεση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Η ξεχωριστή δύναμη της Ανάστασης αναδημιουργεί, ανασυγκροτεί και ανανεώνει τον Ελληνισμό και καθορίζει την Ρωμιοσύνη, σαν φυλή συνόκαιρη του κόσμου, όπως μιλά ο ποιητής. Στην αρχαία Ελλάδα λαμπρύνει με χαρά το εξαίσιο χρέος, ότι ο άνθρωπος είναι δυνατός, όχι μόνον ,για να απαρνηθεί τον εαυτό του αλλά για να τον ξεπεράσει. Στην Ορθόδοξη Χριστιανική Ελλάδα, αντρειώνει την βασανισμένη Ρωμιοσύνη με τον πόνο του Χριστού και την κάνει σφραγισμένη κιβωτό, φύλακα της ανθρωπιάς και κάθε πνευματικού θησαυρού, που αποκτήθηκε με πόνο και με πίστη.
Τώρα, για να μην απαλλοτριωθούμε και να αναστηθούμε, για να ξαναδώσουμε οι Έλληνες νικηφόρους αγώνες, χρειάζεται να ζούμε την ελληνική ψυχή μας. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αν δεν θέλουμε να είμαστε ψεύτικοι, βολεμένοι και στείροι. «Γιατί την γονιμότητα την εξασφαλίζει μόνον η γνήσια ζωή, που απορροφά νάματα ζωής από τον ιστορικό κορμό του έθνους».
Αυτές είναι οι χειρονομίες ζωής του νεοελληνικού πολιτισμού, που ασφυκτιούν μέσα στα υπεροπτικά υποστυλώματα των πολυεθνικών εταιριών και της θρασύτατης “Παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης”, γιατί εκμηδενίζουν το ανθρώπινο ανάστημά και το υποδουλώνουν με την απαιδευσία.
Αν πάρουμε τα δυσθεώρητα καπιταλιστικά κάστρα και τα ρίξουμε στην ελληνική Φύση, κάτω από το φως του αττικού ουρανού ανάμεσα στο Σούνιο και την Πεντέλη, στον Ενιπέα και τον Λούσιο, στον Ψηλορείτη και τον Ταΰγετο, απέναντι στα πανύψηλα βουνά της Αρκαδίας, συντρίβονται από την ακατανίκητη δύναμη του νόμου, που ενυπάρχει στην ελληνική φύση, για την αρμονία, την αναλογία και το μέτρο. Η συντριβή τους ισχύει και στο φιλοσοφικό, ηθικό, δικαιϊκό και πολιτειακό μας σύστημα.
Όπως συντρίφτηκαν οι ρωμαϊκές λεγεώνες μπροστά σε μια χειρονομία αγάπης του Χριστού.
Πάνω, σ΄ αυτήν την απέραντα αισιόδοξη ανθρωπολατρεία φλέγεται η ελληνική ψυχή στον πόθο της ελευθερίας, αναμετριέται και θρέφει τον πόνο μιας τέτοιας δημιουργίας, σταυρώνεται, ανασταίνεται.
Γιατί ένας άνθρωπος, ένας λαός, ένα έθνος δεν εξαφανίζεται μονάχα με την φωτιά και το σίδερο. Δεν εξαφανίζεται μονάχα με το χάσιμο της ζωής του. Εξαφανίζεται σίγουρα και τελειωτικά με το χάσιμο της ψυχής του.
Αυτό είναι το ζωντανό πρότυπο, η προετοιμασία, το καράβι, το χρέος για να γίνει και για εμάς, τους σύγχρονους Έλληνες, ο πόνος των προγόνων το στήριγμα, που θα κρατήσουμε και τον δικό μας πόνο αλύγιστο και άφθαρτο μέσα στη ιστορία. Για να ωριμάζουμε την πείρα της δικής μας ψυχής. Την σταύρωση, την ανάσταση και εν τέλει τον απολογισμό της ελευθερίας της.-