Το μονοπάτι του Γολγοθά σε ένα βουνό της Φλώρινας

Χρονογράφημα Λάζος ο βουνίσιος 

Όταν τέλη της δεκαετίας 1960 με 1970 χτίζονταν ο Σταυρός ήμουν μικρό παιδί και απ το παραθύρι στο σπίτι του παππού μου το περιεργαζόμουν με τις ώρες . Τα πρωινά οι ήχοι απο τις οικοδομικές εργασίες στις σκαλωσιές πρίν το καλούπωμα και τοποθέτηση τσιμέντου ήταν ακουστοί σχεδόν σε όλη την πόλη. Όταν αποπερατώθηκαν οι εργασίες κατασκευής του Σταυρού, καλοκαίρι πρέπει να ήταν , θυμάμαι αμυδρά τον αείμνηστο επίσκοπο μας

Αυγουστίνο Καντιώτη επάνω σε γαϊδουράκι να ανηφορίζει ταπεινά για τα θυρανοίξια του παρεκκλησίου της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και πλήθος Φλωρινιωτών να τον ακολουθεί . Η εικόνα αυτή είχε ταυτιστεί στα μικρά παιδικά μάτια και στην σκέψη μου με ένα εικονάκι που μου χάρισε ο πατέρας μου. Την εικόνα του Ιησού την Κυριακή των Βαίων όταν αφού ανάστησε τον φίλο του τον Λάζαρο έφτασε στην Ιερουσαλήμ όπου Τον είχαν υποδεχθεί οι άνθρωποι μετά βαΐων και κλάδων για να ανηφορίσει μετά τον Γολγοθά του μαρτυρίου πρίν την Σταύρωση Του ... Από τότε ο Σταυρός με το μοναχικό εκκλησάκι στην κορυφή του λόφου του Αγίου Παντελεήμονα στέκουν σαν φάροι τις νύχτες και σαν φωτεινός ήλιος πάνω από αυτή την πόλη. Θα μπορούσε κάποτε να ήταν το σύμβολο τούτης της πόλης ... ....

Δεν υπάρχει ούτε ένας Φλωρινιώτης φυσιολάτρης, ορειβάτης η θρησκευόμενος πιστός που να μην ακολούθησε το μονοπάτι του «Γολγοθά» ,όπως το έχω ονομάσει , προκειμένου να ανέβει στον Σταυρό. Η ανάβαση προς την κορυφή με τον Σταυρό, που ευρίσκεται νοτίως της πόλης στην Φλώρινα, ξεκινάει από τους πρόποδες του λόφου Αγίου Παντελεήμονα κυρίως από τις βραχοσπηλιές στην γειτονιά Γιάζι . Απο εκεί ξεκινάει ένα ανηφορικό μονοπάτι που διέρχεται από το εκκλησάκι - αγίασμα του Αγίου Παντελεήμονα σε μία δασική έκταση μοναδικής φυσικής ομορφιάς αλλα και ιστορικής σημασίας από την αρχαιότητα . Είναι ένα μέτριας δυσκολίας ορειβατικό μονοπάτι που εν συνεχεία δια μέσου μιάς σιδερένιας σκάλας οδηγεί μετά από πολλές ανηφορικές στροφές στην κορυφή του βουνού με τον επιβλητικό Σταυρό. Στα πέτρινα σκαλοπάτια με το ξύλινο πράσινο σπιτάκι της δασικής υπηρεσίας εκεί στην τελευταία στροφή πρίν το καφεστιατόριο - κέντρο κοσμικών εκδηλώσεων του Φυσιολατρικού Ορειβατικού Ομίλου Φλώρινας (Φ.Ο.Ο.Φ.) υπήρχε κάποτε μία τεράστια πινακίδα με μία ζωγραφιά που απεικόνιζε πολύ παραστατικά την διαδρομή μέσα στο περιφραγμένο με συρματόπλεγμα περιαστικό δάσος της δασικής υπηρεσίας ( εκτροφείο -δάσος προστασίας αγρίων θηραμάτων ) . Μετά τα λίθινα σκαλοπάτια υπάρχει μία σιδερένια σκάλα και συνεχίζει η ανηφορική πορεία προς τον Σταυρό. Ένα μονοπάτι ανηφορικό γεμάτο στροφές μέσα στο δασικό τοπίο , γεμάτο βελανιδιές, πεύκα, ακακίες , φλαμουριές κι άλλα ψηλά δένδρα. Ανα τακτά διαστήματα υπάρχουν λίθινα διαζώματα ξεκούρασης ανάμεσα σε αγριόχορτα, αγριολούλουδα και αγκάθια κάτω από πανύψηλα πεύκα. Στο πλάι ανάμεσα από τις πυκνές συστάδες δένδρων , κελαιδισμάτων πουλιών, κάτω από το θρόισμα του αέρα ξεπροβάλουν οι γειτονιές της πόλης, τα χωριά του ορεινού κάμπου , τα γύρω βουνά, τα σύννεφα και τον χειμώνα η ομίχλη που σκεπάζει την πόλη. Μέχρι αργά την άνοιξη αλλά και το καλοκαίρι αρχικά το χιόνι με το κρύο αργότερα η δροσιά μαζί με την απόλυτη ησυχία της φύσης συντροφεύουν τον ορειβάτη του μονοπατιού μέσα στο δάσος. Συχνά συναντάς νερολακούβες και ρυάκια αλλα και πεσμένους κορμούς γέρικων δένδρων με φανερά στο σαπισμένο ξύλινο κουφάρι τους τα ίχνη αγριογούρουνων , τερμιτών , φωλίτσες πουλιών η τρύπες που άφησαν οι δρυοκολάπτες του δάσους. Καθώς ανεβαίνεις η βλάστηση αλλάζει. Αισθάνεσαι την αλλαγή του υψομέτρου στην ανάσα, στις ποικιλίες αγριολούλουδων, στην βλάστηση, στην κόπωση των ποδιών καθώς το αίμα , η ενέργεια κυλάει σε κάθε κύτταρο του σώματος σου. Αναγεννιέσαι παρά την κόπωση που νιώθεις σαν αντικρίζεις ανάμεσα από τις φυλλωσιές βελανιδιών και φλαμουριών εκείνο το ξέφωτο στις τελευταίες στροφές του ανηφορικού μονοπατιού απ όπου ξεπροβάλει ο Σταυρός στο ύψωμα του βουνού.

Αγναντεύεις από εκείνο το υψομετρικό επίπεδο των 1000μέτρων κάτω χαμηλά την πόλη, τα σπίτια, τους δρόμους , τις πλατείες. Ατενίζεις τον ορεινό κάμπο , τα χωριά, τα χωράφια, τους ποταμούς ,τους λόφους, τις οροσειρές , το μακρινό ορίζοντα κάτω από το απέραντο του ουρανού με τα νέφη αλλα και τις ακτίνες του ήλιου να τα τρυπάνε για να φωτίσουν, για να ζεστάνουν την γή. Νότια ξεπροβάλει μακριά ο Μύτικας του Ολύμπου και υψώνεται το χιονοσκεπές Βίτσι. Προς δυσμάς ο Βαρνούντας και η Βίγλα, ανατολικά πάνω απ τα σύννεφα ξεπροβάλει η κορυφή του όρους Βόρρας και προς Βορράν τα υψώματα 1033 & 1650 με το χιονισμένο Περιστέρι στο βάθος του ορίζοντα . Μόλις ο ήλιος γέρνει τα δειλινά στις βουνοκορφές της βίγλας -οροσειράς του βαρνούντα - το βουνό σχηματίζει στον ορεινό κάμπο μια τεράστια τριγωνική σκιά σαν πυραμίδα , συνειρμικά σε ταξιδεύει σε εκείνες τις αρχαίες.

Η οπτική αντίληψη , η πανοραμική θέα είναι πολύ διαφορετική από εκείνα τα επίπεδα του βουνού.Μικρός σε ηληκία ανέβαινα μέσα σε ένα τέταρτο της ώρας στον Σταυρό από το ποτάμι της πόλης. Τα χρόνια περάσαν , ο βηματισμός της ανάβασης τώρα είναι πιο αργός μα πιο απολαυστικός αναλογιζομαι κάθε φορά που παρατηρώ θαυμάζω το δασικό αυτό θησαυρό πάνω από την πόλη. Στα ξέφωτα του μονοπατιού μικρός έπαιρνα χαρτί και μολύβι, σχεδίαζα και ζωγράφιζα ότι έβλεπα όπως την πόλη, τα σύννεφα, τα δένδρα , τον Σταυρό. Σήμερα προσπαθώ να αποθανατίζω τις μαγικές εκείνες στιγμές στην φύση με την φωτογραφική μηχανή μου.Δεν θα ξεχάσω μια αρκούδα που στέκονταν όρθια στα δύο πόδια παρατηρώντας με από 2 κορυφές μακρύτερα από εμένα περι τα 800 με 900 μέτρα σε ευθεία απόσταση. Δέν ξεχνώ τα αλεπούδια αλλα και τους λύκους του χειμώνα .Ουρλιάζοντας κατηφόριζαν τον χειμώνα την βουνοπλαγιά προς το χωριό Σκοπιά νοτιότερα του βουνού . Δεν θα ξεχάσω τα σκιουράκια που έτρεχαν ανάμεσα στα δένδρα για να φάνε τα κάστανα που τους είχα αφήσει να φάνε. Δεν θα ξεχάσω εκείνο το αρσενικό ζαρκάδι που ξεπρόβαλε ανάμεσα από τα πεύκα και με κοίταξε σαν να μου .... Μιλούσε . Έφυγε ήσυχο στο κοπάδι του μόλις κατάλαβε ότι δεν ήμουν απειλή για εκείνο. Δέν θα ξεχάσω την δροσιά κάτω από τις ανθισμένες φλαμουριές τα καλοκαίρια καθώς κελάρυζε η βρύση η βουνίσια σε μια πηγή του δάσους. Δεν θα ξεχάσω τα αμέτρητα κοπάδια ..αγριογούρουνων που έτρεχαν σαν παλαβά στο άκουσμα της παρουσίας μου σε ένα πευκόδασος του μονοπατιού Δυστυχώς αρκετά από όλα αυτά έχουν εξαφανισθεί τα τελευταία χρόνια λόγω των παράνομων επιθέσεων λαθροκυνηγών .Δέν θα ξεχάσω ένα σούρουπο του Νοέμβρη που χάθηκα μέσα στο δάσος ..Ένα αγέρι άλλοτε δροσερός νοτιάς άλλοτε παγωμένος βοριάς αγγίζει το ιδρωμένο πρόσωπο σου καθώς συνεχίζεις την ανηφορική πορεία προς την κορυφή με τον Σταυρό. Σκόρπια λιθάρια υπάρχουν στο έδαφος από παλιά σκαλοπάτια, νταμάρια και βράχια που τα στολίζουν οι δροσοσταλίδες του πρωινού , οι σταγόνες των χιονιών σαν λιώνουν αργά την άνοιξη , οι πάγοι του χειμώνα εκεί στις τελευταίες στροφές του μονοπατιού. Το θέρος αγριόχορτα και αγκάθια ανάμεσα στο βουητό μελισσών , πανδαισία χρωμάτων αγριολούλουδων, θυμίζουν απάτητο από ανθρώπους δάσος κάνουν δυσδιάκριτο το μονοπάτι πρίν τελειώσει η ανηφορική πορεία στο μονοπάτι του Γολγοθά.

Ανάμεσα από τα τελευταία βράχια του μονοπατιού φτάνεις στον τελικό προορισμό όπου ο επιβλητικός Σταυρός υψώνεται πάνω από την κεφαλή σου ... Προσεύχεσαι , πρέπει να προσεύχεσαι, κάθε φορά που ανεβαίνεις στον Σταυρό ύψους 33 μέτρων συμβολικά όσα έτη έζησε ο Ιησούς εδώ κάτω στην γή .Εκεί στο μοναχικό ξωκκλήσι με τον πελώριο Σταυρό και ένα ξύλινο κιόσκι της δασικής υπηρεσίας στο πλάι η κόπωση δίνει την θέση της στην ανακούφιση , στην ηρεμία, στην γαλήνη, στην απόλυτη αόρατη αρμονία παρουσία Θεού - ανθρώπου , φύσης και προσκυνητή- ορειβάτη. Η ψυχή μαζί με την σκέψη γαληνεύει σε ένα σιωπηλό διαλογισμό καθώς ατενίζουν τον επιβλητικό Σταυρό και το τοπίο που ξετυλίγεται κάτω απ αυτόν. Το μονοπάτι του Γολγοθά πάντα οδηγεί στις κορυφογραμμές εκείνες της αρμονίας ψιθυρίζω κάθε φορά που το ανεβαίνω . Πόσο μικρά και ασήμαντα διακρίνονται και βουίζουν μακρινά τα έργα των ανθρώπων κάτω στα τσιμεντένια τα κλουβιά της χαραδρούπολης μας ! Το νιώθεις στην μοναξιά έντονα εκεί ψηλά εκεί στην κορυφή της αρμονίας . Πόσο ξεκάθαρα διακρίνονται όλα ακόμη κι εκείνα τα βουνά που δεν είναι ορατά μέσα απ την πόλη!

Στον Σταυρό συχνά οι αετοί ή άλλα πουλιά , εκείνα τα υπέροχα φτερωτά πλάσματα , έρχονται κάνουν κύκλους πάνω στον ουρανό καθώς ανηφορίζω το μονοπάτι .¨Άλλοτε από τις φωνούλες τους καταλαβαίνεις ότι παραβιάζεις το δασικό τους βασίλειο άλλοτε νιώθεις ότι σε καλωσορίζουν με τα χαριτωμένα κελαιδίσματα στα κλαδιά των δένδρων . Νύχτωνε ,η ώρα πλησίαζε 12 τα μεσάνυχτα , ήταν δυσδιάκριτο το μονοπάτι της επιστροφής, τα χέρια και τα πόδια είχαν ματώσει προκειμένου να αναρριχηθώ τα συρματοπλέγματα της δασικής περίφραξης. Μέσα στο απόλυτο σκότος της νύχτας αντίκρισα από μακριά τα φώτα από ένα μικρό εκκλησάκι στο βουνό .Τότε έζησα τα εντονότερα συναισθήματα λύτρωσης, σωτηρίας αλλά και ανακούφισης..λέγοντας ......Θεε μου πώς μας ανέχεσε τόσους μυριάδες αμαρτωλούς σε αυτον τον πλανήτη ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Κάπως έτσι θυμάμαι το μονοπάτι του Γολγοθά στο λόφο του Αγίου Παντελεήμονα που δεσπόζει σαν αρχαίο βασιλικό στέμμα στολισμένο το φθινόπωρο με φύλλα-καρπούς βελανιδιάς . Σαν εκείνα τα χρυσά αρχαία στεφάνια που φόραγαν στο κεφάλι οι αρχαίοι Μακεδόνες βασιλειάδες όπως ο Φίλιππος Β΄και ο Αλέξανδρος ο Μέγας. Εδώ σε αυτά τα υψώματα που οι αρχαίοι Λυγκηστές έστησαν την πόλη , τα οχυρά και τους ναούς τους αλλα και την ακρόπολη το πύργο τους εκεί ψηλά στην κορυφή του βουνού όπου στέκει σήμερα σαν φάρος ο Σταυρός της Φλώρινας. Οι Λυγκηστές και οι αρχαίοι Μακεδόνες από το γένος των Ηρακλειδών ενός ημίθεου που ονομάζονταν Ηρακλής .Εκείνος που διάλεξε το μονοπάτι το δύσκολο το ανηφορικό το γεμάτο δυσκολίες ...καθώς ανηφόριζε το βήμα του προς τον Όλυμπο. Ένα μονοπάτι ανηφορικό όπως όλα τα άλλα όπως κι αυτό που σας περιέγραψα και υπάρχει στο περιαστικό δάσος σε αυτό το βουνό νοτίως της πόλης . Ένας Γολγοθάς, ένα μονοπάτι, μιά ζωή, μια ύπαρξη, ένας προορισμός , ο Σταυρός του καθένα

Κάθε φορά που ανηφορίζω το μονοπάτι , φτάνω στην κορυφή με τον Σταυρό εσένα Κύριε , εσένα Πατέρα, σκέφτομαι , προσεύχομαι, καθώς η λευτεριά της σκέψης και της ψυχής λούζεται από το ουράνιο φώς του ηλίου. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή, ήταν η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και της Ανάστασης του Κυρίου στο μονοπάτι Γοργοθάς επάνω στον Σταυρό της Φλώρινας .Στα υψώματα αυτά τελειώνει αλλα και αρχίζει η Ελλάδα ...