Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Εσωστρέφεια… Του Βασίλη Χρυσοχοΐδη

Μια λέξη που την ακούμε συχνά το τελευταίο διάστημα και θα την ακούμε περισσότερο σύντομα, λόγω εκλογών.Τι σημαίνει εσωστρέφεια; Γιατί αυτή η λέξη βρίσκει την πατρίδα της στην Φλώρινα; Χρόνια ολόκληρα, θεωρούμε (και όχι άδικα) πως η πόλη μας, ο νομός μας, έχει αφαιθεί στην μοίρα του, στην τύχη του. Πως έχει εγκαταλειφθεί από κάθε πολιτική ανάπτυξης και ευημερίας. Παραπονιόμαστε όλοι μας, για τα έργα που δεν γίνονται, για τα εργοστάσια που δεν χτίζονται, για τους φοιτητές που μειώνονται και την ανεργία που αυξάνεται συνεχώς. Παραπονιόμαστε για την πισίνα που είχαμε και δεν έχουμε, για τον ζωολογικό κήπο που είχαμε και δεν έχουμε, για το τρένο της Βίγλας που είχαμε (μέχρι το Άλωνα έστω) και δεν έχουμε, για να νεοκλασικά κτίρια που είχαμε και δεν έχουμε, για την υπέροχη κεντρική πλατεία του 60 που είχαμε και δεν έχουμε. Ναι, συμφωνώ, η κεντρική εξουσία χρόνια ολόκληρα δεν είχε ένα οργανωμένο σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής μας. Ναι, συμφωνώ, οι εκάστοτε περιφερειάρχες δεν ήταν «φιλικοί» στις χρηματοδοτήσεις έργων για τον νομό μας.Σκεφτείτε όμως συμπατριώτες μου… Τι έχει κάνει ο καθένας μας για αυτήν τη πόλη και για αυτόν το νομό. Όχι άλλη εσωστρέφεια. Όλοι μας, φροντίζουμε να είναι τέλειο το σπίτι μας και ο κήπος μας, Όλοι μας προσπαθούμε να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας. Και μέχρι εκεί….Ο χώρος δίπλα μας είναι ξένος, το ποτάμι είναι ξένο και όχι δικό μας, τα πάρκα και οι πλατείες είναι της κυβέρνησης και δεν παίζουν σε αυτά τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Πότε φυτέψαμε ένα δέντρο σε κάποιο μέρος που δεν μας ανήκει. Πότε αφήσαμε μία ζαρντινιέρα λουλούδια σε μία γέφυρα στο ποτάμι έτσι απλά για να την κάνουμε ποιο όμορφη; Πότε αρνηθήκαμε να δώσουμε αντιπαροχή το νεοκλασικό μας σπίτι, και το κρατήσαμε με νύχια και με δόντια ώστε να αποτελεί στολίδι της πόλης μας; Πότε ταΐσαμε τις πάπιες  στο ποτάμι χωρίς να το κάνουμε για να φάει το φαγάκι του το μωρούλι μας και θέλαμε να υπήρχε ακόμη ζωολογικός κήπος; Πόσες φορές αφήσαμε τον πεζόδρομο του μπετόν, να πάμε μια βόλτα στο δάσος, απαιτώντας να γίνει φιλικότερο στον πολίτη; Πότε αφήσαμε το αυτοκίνητο στο σπίτι και κατεβήκαμε με τα πόδια στο κέντρο, ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα παρκαρίσματος; Πότε πήραμε τα παιδιά μας και πήγαμε μία βόλτα στο δάσος του Αγ. Παντελεήμωνα για να το καθαρίσουμε; Πότε αναδείξαμε τις ομορφιές του τόπου μας μόνοι μας; Πόσες ιστοσελίδες υπάρχουν που προβάλουν τα τουριστικά αξιοθέατα του νομού μας; Πόσα μαγαζιά της πόλης μας μένουν ανοιχτά αργίες και Κυριακές με σκοπό να εξυπηρετήσουν ταξιδιώτες; Πόσες καφετερίες στο πεζόδρομο, έχουν βάλει λουλούδια ή δεντράκια ανάμεσα στα τραπέζια τους, όχι γιατί τους το επέβαλε κάποιος αλλά γιατί θέλουν να ομορφύνουν τον πεζόδρομο; Πόσοι μαγαζάτορες συνεννοήθηκαν να έχουν ομοιόμορφες τέντες ή ομπρέλες; Πόσοι επαγγελματίες έκαναν αφιλοκερδώς μία μελέτη για ένα έργο που μπορεί να χρηματοδοτηθεί και κανένας δημόσιος φορέας δεν το αναλαμβάνει; Πότε ξεσηκωθήκαμε για κάτι; Μία φορά μόνο, όταν κινδύνευε η Παιδαγωγική σχολή να φύγει από την πόλη μας και ενωμένοι όλο μαζί πετύχαμε να την κρατήσουμε. Πότε κλείσαμε τους δρόμους για να μειωθεί η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης; πότε καταλάβαμε την Νομαρχία για να τελειώσει επιτέλους ο δρόμος για Θεσσαλονίκη ή για να διεκδικήσουμε την κάθετο της Εγνατίας οδού. Πότε αρνηθήκαμε ΟΛΟΙ μαζί να πληρώσουμε τους φόρους μας, για να πετύχουμε θέσεις εργασίας; Σκεφτείτε τα όλα αυτά… και τόσα άλλα που θα βρείτε μόνοι σας… Ένας Φλωρινιώτης που αν και τα γράφει, τώρα ίσως ξεκινάει να κάνει κάτι..



                                                                                                                      Βασίλης Χρυσοχοΐδης